Pisanie tej recenzji sprawia mi jeszcze większy trud, ponieważ The Strokes to główni inspiratorzy jednego z najbardziej regresywnych nurtów w historii rocka, czyli tak zwanego indie rocka. Oczywiście mówi się o dwóch różnych indie rockach: tym prawdziwie indie (niezależnym), który powstał dawno temu i był w sumie zamiennym określeniem rocka alternatywnego, oraz tym indie (zdecydowanie zależnym) jakim zwykło się tytułować wszystkie pochodne Arctic Monkeys. Ludzie, na pewno nie słuchaliście nigdy The Beatles ani The Rolling Stones? To posłuchajcie! To będzie lepiej spędzony czas niż słuchanie zależnego indie rocka.
U The Strokes słychać zapożyczenia od Stonesów i Kinksów, zaś wokalista czasem pobrzmiewa Lennonem. Zespół gra proste, wkurzające, smętne piosenki, które mają być niby rockowe, ale nagrane są tak, że aż dziw bierze, jak tego można słuchać. A można. Styl The Strokes spełnia wszystkie wyznaczniki do tego, aby mi się nie podobał: prostota, powtarzalność, brak zmian (jakichkolwiek), brak czadu (jałowa produkcja, jakby pozbawiona masteringu), monotonny wokal... Nie warto wymieniać dalej. Ogólnie nic tu nie jest fajne. A jednak jest i nie potrafię tego zrozumieć. Strokesów po prostu fajnie się słucha, choć rejony w których się poruszają są odstraszające. Choć gitarzyści nie grają właściwie nic, to trudno im zarzucić nietrafione dźwięki. Choć perkusista gra bardziej ubogo od Ringo Starra, to wcale w niczym to nie przeszkadza. Choć bas brzmi jak gitara, to siedzi i ma groove. Choć wokalista śpiewa tak jakby mu się nie chciało, jest mimo wszystko prawdziwy. I tutaj dochodzimy do sensu - muzyka The Strokes jest o niechceniu. Im się nie chce grać, ale coś ich gna do przodu i karze im chwytać za instrumenty. Wychodzi więc muzyka wypływająca z nudy, która traktując o nudzie nie jest nudna, gdyż jest szczera. Jeśli niektórych artystów inspiruje cierpienie i ból, i to świadczy o ich autentyczności, autentyczność The Strokes polega na wyrażaniu niechęci i lenistwa.
Muzyka szczera nie może być nudna, nawet jeśli inspiruje ją monotonność szarych dni. Stąd brzmienie albumu - od niechcenia zmiksowano instrumenty, aby jakoś to brzmiało i tyle. Piosenki są monotonne, bo taka sama jest codzienność. Przy Is This It nie będziemy wylewać łez, doznawać oczyszczenia, czy innego katharsis. Ten album może wypełnić szarą codzienność i nie będzie się z nią gryzł.
I taki dopisek - ta płyta wcale nie ma szokującej okładki. Jak na te czasy jest za słaba. Dużo bardziej szokowała okładka Sticky Fingers Stonesów z 1971 roku.
(5/10)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz